بررسی پرتوگیری تیروئید در سی تی اسکن مغز و رادیوگرافی معمول جمجمه با اعمال مقادیر مختلف شدت جریان و اختلاف پتانسیل با و بدون استفاده از شیلد تیروئید

زمینه و هدف: امروزه در تصویر برداری های رادیولوژیکی از جمجمه، پرتو گیری تیروئید، به عنوان یک عضو بحرانی، اهمیت فراوانی دارد. این مطالعه با هدف بررسی دز دریافتی تیروئید در دو روش سی تی اسکن مغز و رادیوگرافی معمول جمجمه، با اعمال مقادیر مختلف شدت جریان و اختلاف پتانسیل با و بدون استفاده از شیلد تیروئید انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی 350 بیمارسرپایی انتخاب و قبل از پرتودهی 2 عدد قرص tld (thermo luminescence dosimetr) بر روی تیروئید هر بیمار نصب شد. برای انجام سی تی اسکن مغز سه سطح مختلف شدت جریان (در 210 بیمار) و برای رادیوگرافی معمول جمجمه دو سطح مختلف اختلاف پتانسیـــل (در 140 بیمار) استفاده گردید. پرتودهی ها با و بدون استفاده از شیلد تیروئید انجام شد. سپس tld ها قرائت و داده به کمک آزمون آماری t دانشجویی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در آزمون های سی تی اسکن (با kvp ثابت)، با کاهش شدت جریان از 150 به 125 میلی آمپر میزان پرتوگیری تیروئید از 38/9±101 به 04/8±2/82 میلی رم رسید (01/0p<). در صورت استفاده از شیلد، دز دریافتی تیروئید به83/5±29 میلی رم کاهش یافت (01/0p<). در رادیوگرافی معمولی جمجمه (با شدت جریان ثابت) با افزایش اختلاف پتانسیل ماکزیمم از 60 به kvp70 میزان پرتوگیری تیروئید با اختلاف معنی داری از 74/7±6/72 به 41/8±67 میلی رم کاهش یافت (05/0p<). با استفاده از شیلد، دزدریافتی تیروئید به 82/1±6/19میلی رم تقلیل یافت (05/0p<). نتیجه گیری: انتخاب شدت جریان کمتر در سی تی اسکن مغز و اختلاف پتانسیل بالاتر در رادیوگرافی جمجمه، بشرطی که به کیفیت تصویر آسیب نرساند، همچنین استفاده از شیلد تیروئید، پرتوگیری این عضو را به صورت چشمگیری کاهش می دهد.